دل خسته

شاعری خسته دلم

تن که عمریست نمی دانم کیست،
و کجا می گردد
زنده یا مرده شده
صحبت از خسته دلیست
* * *
شاعری خسته دلم
خسته از خستگی بی پایان
خسته از این همه درد
خسته از این همه غم
گل و بلبل که دگر دشمن جانی شده اند
هر کسی عاشق خود گشته و حیف
عاشقی حرف شده
به مثل، گوله ای از برف شده
عمر آن کوتاه است
وعده ها وعده خرمن شده است
چشم بر هم بزنی، قولها می شکند
سادگی افسانه، برگی از شهنامه
دوره دیو و دد است.
عشق چون بیژن شهنامه ما
ته چاهی در بند
و منیژه نه به فکر بیژن
در دلش بیژن هاست.
* * *
کی، کجا ما به عقب برگشتیم
از چه گمراه شدیم
کاش می دانستیم
کاش می فهمیدیم
زندگی در گذر است
(( آب این چشمه به سرچشمه نمی آید باز
بهتر آن است که غفلت نکنیم از آغاز))

باران درد

امسال بهار ما چه بارانی بود

 

نوروز پر از برف زمستانی بود

هر چند که نعمت خدا بود ولی

در خانه مردمان چه ویرانی بود

این آب که سمبل حیات است چه بد

شد سیل بلا، عامل بی جانی بود

امید که آباد شود ایرانم

هر چند بهار ما زمستانی بود

لحظه عشق

و دگر حوصله نیست

برگها افتادند، باغ درها را بست

فصل پاییز رسید.

روزها می گذرند، ماه ها می گذرند، فصل ها می گذرند.

کاش بارانی بود، فصل مهمانی بود

کاش می دانستیم

من و تو می مانیم.

من و تو می دانیم

((زندگی رویا نیست، زندگی زیباییست))

عشق را باید دید، 

عشق را باید خواند، عشق را باید خواست.

لحظه ها در گذرند

کاش می دانستیم

می توان عاشق شد.

می توان عاشق ماند.

جاده

می روم

باز، در جاده

باز، با جاده

رفیق یک عمر.

صبح، سلام جاده

شب، سلام جاده

دوستش دارم.

هیچوقت مرا رها نکرد

هیچوقت...

کوری

دیشب  

 

چشمهایم از فرط گریه می سوخت

 

اما حالا  

آرام آرام است

آنطور که میگفتند، 

          

               کوری

                       بد

                            نیست.!

 

 

صدقه

با خیال راحت برو

صدقه ات را داده ام مسافر

دیشب از خدا  

           مرگم را خواستم

تقدیم به تمامی دوستان عزیزم که بودم با بودنشان پیوند دارد ((سوگند))

به دوستی دوستان مهربان سوگند

به آن نمک که خوردی، به بوی نان سوگند

گله نمي كنم از بد عهدي ايام

به عهد و وفاداري دوستان سوگند

اگر چه نارفيق مرا هزار خنجر زد

به دست يا علي تا پاي جان سوگند

گذشته‌ها گذشت و اين نيز بگذرد

به اشك و ناله‌ي عاشقان سوگند

دلم نشان ز تو دارد، تو اي رفيق شفيق

خدا خودش گواه، به اين نشان سوگند

 

كوچه‌اي ديگر (( به درخواست بعضی از دوستان این شعرو دوباره به صفحه جدید منتقل کردم))

با تو گفتم : حذر از عشق نه دانم نه توانم،

و تو گفتي من از اين شهر سفر خواهم كرد.

عاقبت هم رفتي،

و چه آسان تو شكستي دل غمگين مرا
تو سفر كردي از اين شهر ولي، اي گل خوبم، جانم
من هنوزم « حذر از عشق ندانم، سفر از پيش تو هرگزنتوانم، نتوانم»

***
روزها طي شد و رفت.
تو كه رفتي منِ دلخسته ي پاك
با همه درد در اين شهر غريب،
باز عاشق ماندم
همهْ فكرمْ، همهْ ذكرمْ،

آرزوهاي دلِ دربدر و خسته ز هجرم،

وصل و ديدار تو بود.
تا كه باز از نفست، روح در من بدمد، زنده باشم با تو، ولي افسوس نشد.

***
ماه‌ها هم طي شد.
بارها قصه آن، كوچهْ مهتاب مشيري خواندم
باورم شد كه جهان، زندگي، عشق، اميد،
سست و بي‌بنياد است
ولي انگار كه عشقت، يادت، هيچ فكر سفر از اين دل و اين سينه نداشت

***
راستي محرم دل،

كوچه ي خاطره‌هاي تو و من، يادت هست؟!
كوچه‌اي مثل همان، كوچهْ مهتاب مشيري
كوچه ي مهر و صفا، كوچه ي پنجره‌ها
پاي آن تير چراغ، وه چه شبهايي بود
خنده‌ها مي‌كرديم، قصه‌ها مي‌گفتيم
از اميد، عشق، محبت كه در آن نزديكي،

در صميميت و پاكي فضا جاري بود
و سخن از دل ما، كه به دريا زده بود
حيف از آن همه اميد دراز
حيف از آن همه اميد دراز

***
در خيالم، با خودم مي‌گفتم : كوچهْ مهتاب مشيري شعريست، عشق برتر باشد
و به اين صحبت كوتاه خيالم خوش بود.
ولي افسوس كه ديگر رفتي، رفتني بي‌پايان، بي‌عطوفت، بي مهر
و در اين قصه ي تلخ، باز من ماندم و من

***
ديگر امروز گذشت
هرچه بود آخر شد
ولي از عادت اين دل،

دلِ تنها،

دلِ مرده،

شبْ شبي،

روشن و مهتاب شبي
باز از آن كوچه گذشته

 زير لب مي‌خوانم
« بي تو مهتاب شبي باز از آن كوچه گذشتم»

دوستان دانشگاه

اون رفیــق مهربونــم رو کـدوم قلــه نشستــه

                  تو کجـای این زمینه، از چه خاکی شده خسته

نمي دونم كه كجايي، يكـي ميگـه دور دورايي

                  تو سويسي يا كه دانمـارك،‌كي پر و بالتو بسته

وقتي كه كل كل مي كرديم يادته توي سمينـار

                  من مي گفتم، تو مي گفتـي،‌يه عالم راز نگفته

شهر ما چه با صفا بود وقتي دوستام همه بودن

                  اون صفـــا و مــهــربـونـي بعـد اونـا ديگــه رفتــه

هـر كـدوم يه جـاي دنيــا، شايــدم غريـب و تنـها

                   ولي يادشــون هميشــه، تـوي يـاد ما نشسته

نگین

نمی دانــم که یـــاری خواهــد آمــد؟  

                                  در این سرما بهاری خواهد آمـد؟

گلي خوش بو، با قلبـي پر از عشق         

                                  به اين گلـدان خالي خواهد آمـد؟

يكـــي آيـــد كـــه با احســـاس گويد         

                                  به مجنونی كه ليلي خواهد آمـد؟

نگين روشنـي بخشـي چو خورشيد         

                                  به شبـهاي سياهي خواهد آمـد؟

 

                                          

آشنای بد

((من از بینـــــوایــــــی نیم روی زرد))

که آن آشنــــــا روی من زرد کــــــرد 

همان آشنـــــایی که بیگانه شـــــــد 

به وقت کمک رفت و چون سایه شـد 

همان آشنـــــــایی که نشناختــــــــم

 ولی زندگــــــی را به او باختـــــــــــــم 

کنون از گذشتـــــــه سرودن چه سـود 

همان به که او رفـــت و قسمت نبــــود 

صداقـت همیشه به جا ماندنی اســت 

وفا در همه مسلکی خواستنی است

 نترسیـــم مــــا هرگــز از کار راســــت 

بگــــو با بدان دشمنی از شمـــــــاست

 کـــه وجدان خود را چو قاضی کنیــــــــد

 بجز آه حســـــــــرت نبایــــــد کشیــــــد

بدان ای خردمنــــــد اهل بهشـــــــــــت

خدا در وجــــــود تو پاکی سرشــــــــــت

 مرو هیچ راهــــــــی که نامرد رفــــــــت

که گرمای رحمــــــت بدان درد رفــــــــت

 چو در راه حق بــــر تو آتش گذشـــــــــت 

بســـان سیاوش به تو ســــرد گشــــــت 

همــــه حال خـــود را به یزدان سپـــــــــار 

که نامـــــت به عالــــم شـــود ماندگــــــار

خاطرات

خسته و دلگير در شهري غريب

مانده ام لبــــــريز از دلـــواپسي

دل پر از حال و هواي دوستــان

يـــاد از دوران شــاد اطلســـــي

يــــاد دوران رفاقتهــــــــاي دور

دوستـــــان عاشق و خيلي صبور

يــــادآن باران نم نم روي خــــاك

عاشقــــــان ساده با دلهاي پـــاك

ديگر امروز آن رفاقتها كجــاست؟

دوستان روي سخنها با شمــاست

مانده ام در سوگ اين دل مـردگـي

روزهــــاي پرسه در افســـردگـي

پس چه آمـــد بر سر آن زنـدگــي

سهـــم دلهامان همه شرمنـــدگــي

دوستـان رفتند و ما تنها شـــديم؟!

يا كــه ما مانديم و بي فردا شــديم

كاشـــكي ميشد دوباره گريـــه كرد

خاطــری از خاطــراتم زنــــده کرد

کاشکی می شد در این فصل غریب

لحظــه اي اندوه را شرمنـــده كرد

قصه كوه (خاطرات گذشته)

كوه لبريز از سكوت

در دلش غوغاي ديشب

در سرش سوداي ياران، عاشقان آن بيقراران

چهار عاشق، چهار يك تن، بهر هم چون پاره تن

هريكي از ديگري عاشق تر و بي خانمان تر

خسته از نامردميها، نامراديهاي دوران

در دل هر يك هزاران رازهاي عاشقانه

درد دلهايي ز بازيهاي بدرنگ زمانه

قصه عاشق شدنها.

جملگي آنشب بدنبال جوابي

سادگي در چشمها و خنده هاشان موج مي زد.

گويي از غمهاي عالم رسته بودند،

دست از هر عاشقي هم شسته بودند.

پس در آن شب

زير نور ناز مهتاب

دست در دست، هم قسم، از بهر فرداهاي بهتر

درد دلها كرده بودند، رازها را گفته بودند

جمله يكدل، يكصدا خنديده بودند.

مست هم بودند آن شب

تازه دلها را به هم پيوند مي بستند آن شب

آرزوشان جمله اين بود

كاش آن شب بي سحر بود

شب فقط شب بود وشب بود.

* *‌ *

با همه دلواپسيها، خسته از اين بي كسي ها

با دعاهاي شبانه، ‌رازهاي عاشقانه

گريه ها از بغض يكريز، دردها در سينه لبريز

آن شب زيبا سحر شد.

جشن مرگ

شب، 

شب سختی بود.

و چه آسان و چه بی پروا گفت : که دگر حسی نیست.

دل من، هری ریخت، درد با من آمیخت،

قلبم از جا لرزید، قطره اشکم خشکید.

مات و مبهوت شدم.

 

***

مادرم گفت : بیا

              سفره ی شام چه رنگین شده است.

و سرم،

 آخ سرم

          پر سردرد شده.

باز هم مادر گفت :

کودکم موقع شام است، 

                                بیا.

 

***

چشمها را بستم،

با دل خود گفتم :

سهم دل نازک من،

پاسخی سرد نبود!!

شوق دیدار کجاست؟!

او که با من میگفت : دل سنگش، تنگ است.

 

***

دلم از سینه جدا شد، نفسم بند آمد.

و دلم، این دل پاک

         که چه امید عبث داشت به دل.

این هم از قصه ی عشق لیلی،

                                وای بر مجنونم.

 

***

مرگ من بود همان لحظه که گفت :

                                     سخنی با تو ندارم،

                                                            قهرم.

                 کاشکی میمردم. 

***

وقت رفتن شده دوست 

آخرین شعر مرا هم تو بخوان و به این آخر بد هم تو بخند

خنده ات تسکینی است،

 به دل خون شده ام

                      فصل مرگم پیداست

                   ((جشن مرگم برپاست))

 

تظاهر

من چقدر خوشبختم، که به تو دل بستم        غصه ها میمیرند تا کنـــــــارت هستم

تو یه کوهی از عشق، دل دریـــــا داری       سایه ای بر سرمن، از نگاهت مستم

روز و شب حیرانم از چنین بازی عشق       که گدایی بودم، تخت شــــــاه بنشستم

تو مرا یاری کن، عشق را معنــــــی کن       که در این دار فنا، از تظـــاهر خستم

تو همه عمر منی، جان من ، روح منــی      بی تو من میمیرم، تا تو باشی هستم

دل غافل

روزگـــاری دیــده در دیــدار یاری داشتیم

                                         بـــودن و دیــدار او را دائمــی پنداشتیــم

غرق شادی ها شدیم و غافل از ایام هجر

                                         ای دریغا فصل گندم بود و ما جو کاشتیـم

روز تـلـخ غربــت و ایـــام سنــگین فراق

                                         آمــد و ما بی خبــر افکــار باطــل داشتیم

چون به تنهایی رسیدیم درد را باور شدیم

                                         باز هم آخر رسیدیــم و عجب گل کاشتیـم

قصه ها تکـرار و تکـرارند اما ای دریـغ

                                        دل چه غافـل بود و او را عاقـلی پنداشتیم

 

گواه

نگارم، مهربان، آرام جانم

                       خدا باشد گواه این زبانم

چنان مهر تو در قلبم نشسته

                       به پایت تا نفس دارم بمانم

شاه کلید

 عشق نگــــار آمد و شامم سپیــــــد شد

                                   تنها نه آنـــروز، که هر روزه عیــــد شد 

خندیـــد بر من و دلم لرزه کرد و ریخـــت

                                   غمهای کهنــه رفــت و دلم پر امیــــد شد

با خنــــده گفت پیـرمـردی و دیـر آمـــــدی

                                   با خنده اش جوان شــدم، عاشق پدیـد شد

یک لحظه چشم من به دو چشمش نگاه کرد

                                   یک عمر مهر و محبت به دل من نوید شد

نازم به عشق تـو، که مــرده زنده می کنــد

                                   صد میوه داد درختی که قبل از تو بیـد شد

ای مهربــــان ترین تــو ای نازنین نگــــار

                                    عشق تــو بر دلهای بسته شاه کلیــــد شد 

حکایت

"گفتم غم تو دارم" ، خندید و گفت باشد

                                     "گفتم که ماه من شو" ، با طعنه گفت شاید

"گفتـــم ز مهر ورزان"،  آیا بود عنـــــایت؟

                                      "گفتا ز خوبــرویان" ، دور است این حکـــایت

 

فردا

پاتو بذار تو چشمـــام، شاید آروم بگیـــــــرن

از بس که گریه کردن، کور میشن و میمیرن

گفتی اگه نباشــــی، بدون تو می میـــــــرم

چه ساده باورم شـــــد، رفتی و من اسیـــرم

از اون نگــــــاه اول، دلو چه ساده باختـــــــــم

تو فکر بچگونـــــــم، از تو خدایی ساختـــــــــم

همینه رسم دنیــــــــــــا، عزیز قصه مــــــــــــا

بذار بدا گــــــــم بشن، تا برسیم به فـــــــــــردا

**عشق

چشمهایت زیباست،

طرحي از پاييز است

و از آن زيباتر،

از حيا لبريز است

تو و يك عالمه راز

من و دنياي نياز

تو و پرواز سر كوه بلند

من و پاهاي گره خورده به بند

تو برو چون كه مرا راهي نيست

در دلم عشق به فردايي نيست

تو برو، عشق در اينجا ننگ است

عشق از شيشه و پاسخ سنگ است

کاش

کاشکی بر می گشت،

               روزگار رفته از دست،

                              لحظه هاي مانده در ياد.

كاشكي بر مي گشت...

بوی بهشت

صدایی آمد از دیروز

به گوشم نغمه ها می گفت

به یادم قصه ها آورد

ز یادم غصه ها می برد

صدای پای مادر بود

صدای مادر پیرم

هنوز از بوی گیسویش

هزاران عطر می چینم

 

زائر

روی زیبــای تو را دیدم و سر مست شـــدم

                                           قد رعنـــای تو را دیــدم و از دست شــــــدم

چشم تو چشمه عشق است، نگاهم کردی

                                           مرده بودم، به نگاهی ز تو من هست شدم

دل شیــدای من آزاد و رهـــا بود، ولــــــــی

                                            به سر کــــوی تو من زائــــر دربست شـدم

من کـه آموختـه از مکتب زاهـــــــــــد بودم

                                            به هـوای تو زدم باده و سر مست شـــــدم

قسمت

ای کاش می شـــد درد دلـــها را بگویــــم

                                    چون رفت بی همره، چه سود از دل بگویم؟

ای کــاش من پنهان نمی کـــردم ز آغـــاز

                                      حرفــی که بایــد می زدم دیگر شـــده راز

اکنون که بگذشت و گذشت آن روزگاران

                                       دیـــگر نمی آیــــــد بدست آن نوبهـــــاران

قسمت چنان شــد راه او از ما جـــدا شـد

                                      راهی که می شد یک طرف باشد، دو تا شد

اکنــون به لب لبخند، اما دل غمیـــن است

                                      خود کرده من بودم، نگو قسمت چنیـن است

 

 

حبيب

ما را پیاله ای بس، گر با حبيب باشد

حاجت دگر چه خواهيم، ما را مجيب باشد

طوفان غم بدانــد در كشتي نجـــاتيم

گـــر صـــــد بـلا ببـــارد، مـا را طبيب باشد

امید رویش

شاخه ای سبز شده،

غنچه ای دارد، شاید، شاید

ابر را یاری هست؟

تک درختی بی بر

تک و تنها، تنها

در فراموشی یک باغ -کویر-!

آخرین خاطره باغ شده

قطره ای آب تمنای درخت

و چه امید به فرداهایش.

زیر لب می گوید :

هبچ امیدی نیست؟

آخرین برگ که افتاد، در آن وحشت سرد،

مرگ را باور کرد.

* * *

نه،

صدای نفسی می آید

کودکی با همه ی کودکیش

خسته از بار ملال آور سطلی در دست،

و پر از دلهره ی ریختن آب،

 رسید.

هوس

کاشکی می گفتی

              که نگاهت هوس است.

که مرا،

      قصه اين درد،

                    بس است.

منجی

دیر زمانیست که من خسته ام

دیر زمانیست که بشکسته ام

راه ندانم که بر آن پا نهم

چاره ندارم ز گره وا رهم

زندگیم چرخه تکرار شد

دل به غمی سخت گرفتار شد

کو نفسی تا که مسیحا شود

بر من مرده دم عیسی شود

عمر همه صرف گرفتاری است

زندگی امروز که بیزاری است

روز نه روزیست که بهروز باد

روز همه بدتر دیروز باد

آخر این راه خدایا کجاست؟

خسته شدم از همه مولا کجاست؟

کی برسد نوگل زهرای ما

ای نفست جلوه گر مصطفی

کاش که آن روز همین جمعه بود

سهم من و تو همه این نغمه بود

یوسف زهرا که علمدار شد

عدل علی باز پدیدار شد

 

حرمت شعر( برگرفته از آرشیو آبان 84 )

باز بر مي‌ گردم

و نشان خواهم داد

كه دلم اين دل پاك، خون دل خورد بسي

واگر رفت، 

نرفت.

رفت تابرگردد، 

و بخواند از عشق،

               از گل لاله سرخ، 

                                از غم مام وطن

او صدا زد بر دار :

حرمت شعر بسي بيشتر از خون من است

حيف اي هم پيمان،

 من و تو مي‌دانيم 

و

همه می دانند

***

و هنوزم كه هنوز است در اين شهر و ديار

شاعران نان به نرخ روز خور

شعرها مي‌خوانند،

 يا كه نه

 مي‌رانند

تا متاعي ديگر، 

يا مقامي ديگر

***

و چه گفت آن شاعر

-او كه يادش خوش باد- 

و كجا رفت كه بيند امروز

آن د’رِ لفظ دري

سنگفرش همه خوكان شده است

واي بر آخر ما!!

از چه خاموش شديم.

 هيچ اميدي نيست ؟؟

***

ما همان آب زلال و پاكيم

كه اگر لحظه ، 

نه آني، 

غافل از راه شويم

قصه چشمه و مرداب شود.

دوستان،

 قصه تكرار نباشيم هرگز

***

خون دلها خوردند، تا وطن پاك شود

باز ويران نكنيم

زحمت تركش آرش، 

حرمت خون سياوش

باز ويران نكنيم ..